Zondag 17 december: De hoge Lesse en de Our bij sneeuw en ijs

Al een paar keer was er net genoeg water op sommige wildbeken, maar niet iedereen had er de goesting voor. Het was ook telkens erop of erover. Maar nu was het zover! Sneeuw, bakken sneeuw de week voordien, en regen, bakken regen erop volgend zorgden voor een tijdelijk piek van water in sommige delen van de Ardennen. Hier zat menig kajakker op te wachten. De sociale media begon te rommelen, kajakkers kregen goesting maar hadden het niet zien aankomen. Velen konden zich jammerlijk niet vrijmaken. Maar er zou gevaren worden!

Tony, Steven en Simon hadden zich opgegeven. Guy wou zich opofferen om ook de Ottermobiel rijdende te houden. Maar helaas! ’s Morgens sloeg het noodlot alweer toe. Tony zijn rug zat geblokkeerd. Wel present met boot maar niet in staat om te varen. Steven besloot daar even de knie, elleboog en handen op te zetten tot het kraakte. Ziezo, misschien zat varen er voor Tony toch nog in.

Eenmaal aangekomen in Maisin knalde het letterlijk en figuurlijk. Alle kajakclubs present! In volle battue (drijfjacht) kleden we ons allen aan met opvallende kajakkledij. Zeker van doen; gezien er sneeuw ligt en dat de Everzwijnen gevolgd door kogels door de Lesse stormen.

We vertrekken vol goesting en er is meer dan voldoende water met 85 cm. Verdorie dat is koud. Mijn handen steken precies vol naalden, maar we moeten door en we moeten er van genieten. Niet veel later een eerste hindernis. Een boom waar je met wat precisievaarwerk wel voorbij kan. Gezien de kou en de toch nog eenigszins geblokkeerde rug van Tony zit dat precisievaren voor hem er niet in. Eerste kentering en reddingsactie. Hop; nat pak tot aan de navel. Tony veilig en wel op de kant, zijn boot het hazenpad gekozen (gelukkig jaren ze die dag alleen op everzwijn). Koud, heel koud! Alsof terroristen mijn handen er langzaam afsnijden. Even wordt ik onwel van de pijn maar gevolgd door de adrenaline van de reddingsoperatie ebt de pijn en kou weg. Die overigens niet meer zal terug komen. Bedankt Tony!

De boot steekt wat verderop in drijfhout. Steven en ik zetten een minirescue op. Ik leg aan op het drijfhout aan de stroomafzijde. Steven werpt welgemikt het werptouw met musketon. Klik! Boot vast en met wat trek en duwwerk hebben we de boot te pakken.

We kunnen verder en het is fijn, heel fijn. Mooie waterstand, golven wat technisch keerwerk en we genieten volop. De Boule d’or (mooie passage) wordt tweemaal gevaren en Tony filmt zelf! Even verder alweer een boomversperring. We meren aan en merken dat deze net op een mooie sprong ligt. Dirk staat met zijn vrouw langs de kant te kijken naar de show. Steven besluit de passage vrij te maken voor onszelf alsook alle vaarders die nog onderweg zijn. Steven zaagt dat het een lieve lust is en tot aan zijn middel in het water blijft hij maar zagen. En deze keer is het gepermitteerd. Tony trekt de losgezaagde boom weg en we kunnen onze minidrop afvaren, Tony  legt alles terug vast op film.

In Lesse staat Guy ons op te wachten. We besluiten eruit te gaan en terug op te rijden om de Our mee te pakken. We rijden naar Porcheresse en staan aan de ……. ALMACHE. Ok, die heeft ook water maar dat was niet het plan. De Our dat is uiteraard in Our. Logisch toch! Bij de Our aangekomen merken we op dat die heel goed staat! Leuk, technisch, veel water en verassend weinig bomen. Slechts eenmaal omdragen. De Our komt in de Lesse uit en we zetten ons Lesse traject verder naar Daverdisse. Na de samenvloeiing van de Lesse en Our krijgt de Lesse wat meer volume en worden de golven en rappelputjes groter. Dat merkt Tony die ondertussen alweer met geblokkeerde rug aan het varen is.

Alles loopt lekker, we genieten volop en zoals algemeen geweten is: De thuisblijvers hadden alweer ongelijk!

Vaarders: Steven, Simon en Tony (en de rest van ww kajakkend Vlaanderen)

Chauffeur en animator van dienst: Guy